8 Οκτωβρίου 2013

Μια ματιά ανθρωπιάς - Δημήτρης Πολίτης



Θυμήθηκα, δίχως να ξέρω γιατί σήμερα το πρωί, τη γαλάζια ματιά της Χριστίνας. Είναι μια πρόσχαρη και χαμογελαστή κοπελιά η Χριστίνα, ένα ανθρώπινο διαμαντάκι που σκόρπιζε και σκορπίζει πάντα γύρω της αισιοδοξία, αγάπη και θετική ενέργεια. Κάθε πρωί λοιπόν, Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή και πάντα εκεί γύρω στις επτάμισυ το πρωί, βρέξει-χιονίσει, στο δρόμο για τη δουλειά, η Χριστίνα συναντιόταν έξω από την πόρτα της με τον άγνωστο οδοκαθαριστή της γειτονιάς της. Εκείνος γύρω στα 50, ίσως και περισσότερο, οικονομικός μετανάστης πρέπει να ήταν, μελαμψός από Πακιστάν, Μπαγκλαντές ή κάτι τέτοιο, από τους ελάχιστους τυχερούς που είχαν προσληφθεί κατά κάποιο τρόπο σαν ωρομίσθιοι από τις δημοτικές αρχές πριν η οικονομική κρίση τρίξει τ’ απαίσια κοφτερά της δόντια...

Επειδή συνήθως η Χριστίνα, σαν σωστός άνθρωπος που ήταν κι είναι, συμπεριφέρεται σε όλους τους ανθρώπους με την ίδια ευγένεια και ζεστασιά κι επειδή πολύ σωστά είχε κι έχει μεγαλύτερο σεβασμό για τους οδοκαθαριστές παρά για κάτι άλλους “υψηλά ιστάμενους” γενικά, ένα από αυτά τ’ απρόσωπα κι άγουρα πρωινά άρχισε να του χαμογελάει από απόσταση και να του γνέφει “καλημέρα”. Στην αρχή ο οδοκαθαριστής αντέδρασε λίγο καχύποπτα κι επιφυλακτικά. Δεν ήταν συνηθισμένος σε τέτοιου είδους αντιμετώπιση. Κάποια στιγμή μάλλον κατάλαβε ότι το χαμόγελό της κι η καλημέρα της ήταν αυθόρμητα, αυθεντικά κι αληθινά και πήρε λίγο θάρρος. Άρχισε σιγά-σιγά κι εκείνος να της χαμογελάει και να της ανταποδίδει με νοήματα τις φωτεινές καλημέρες της. Βδομάδες πέρασαν κι ένα πρωί, όταν η Χριστίνα κατέβηκε ένα πρωί να πάρει το αυτοκίνητό της για τη δουλειά, βρήκε να την περιμένει μια μικρή έκπληξη: το παρμπρίζ του αυτοκινήτου της πεντακάθαρο να λάμπει κι ένα ματσάκι κυκλάμινα μαγκωμένα στον δεξί υαλοκαθαριστήρα. Σαστισμένη κοίταξε γύρω της. Αντίκρισε τον καινούργιο άγνωστο φίλο της στο απέναντι πεζοδρόμιο να την παρατηρεί από απόσταση και να κρυφογελάει ευχαριστημένος. Του φώναξε δυνατά ευχαριστώ.
Από εκείνο το πρωί συχνά-πυκνά η Χριστίνα έβρισκε το παρμπρίζ του αυτοκινήτου της πεντακάθαρο να λάμπει, απαλλαγμένο από το καυσαέριο και τη σκόνη της πόλης. Και γνώριζε πολύ καλά ποιός είναι υπεύθυνος γι αυτά τα μικρά “θαυματάκια” που συνέβαιναν στο αυτοκίνητό της από βδομάδα σε βδομάδα...

Τα χρόνια πέρασαν κι ο μελαμψός οδοκαθαριστής εξαφανίστηκε, χάθηκε στη καταστρεπτική δίνη της φοβερής οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που ξέσπασε στην Ελλάδα. Κι η Χριστίνα δε βρίσκει τώρα πια ποτέ το αυτοκίνητό της καθαρό, μήτε μενεξεδί κυκλάμινα να την περιμένουν. Κουβαλάει όμως πάντα στην καρδιά της το σκούρο βλέμμα του άγνωστου ξένου και τη λάμψη της ικανοποίησης, της ανθρωπιάς και της ευγνωμοσύνης  στα μάτια του, κάθε φορά που αντάλλαζαν εκείνες τις ξεχωριστές κι ιδιότυπες καλημέρες τους.


Ο Δημήτρης Πολίτης γεννήθηκε στην Αθήνα το Μάρτιο του 1960. Σπούδασε οικονομικά στην Αθήνα, κλασσικές επιστήμες, ιταλική φιλολογία κι Eυρωπαϊκές δημόσιες σχέσεις στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας. Διετέλεσε επί έτη υπεύθυνος πληροφόρησης του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβιώσεως και Εργασίας στο Δουβλίνο κι  έχει δημοσιεύσει σε διάφορες γλώσσες άρθρα, παρουσιάσεις και συγγράμματα σχετικά με τις συνθήκες εργασίας, το εργασιακό περιβάλλον και την επαγγελματική υγιεινή και ασφάλεια. Αυτή την εποχή ζει στις Βρυξέλλες όπου εργάζεται στην Γενική Διεύθυνση Επικοινωνίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σαν αρχισυντάκτης του δικτυακού ιστοτόπου "EUROPA" της Ευρωπαϊκής  Ένωσης. Το πρώτο του βιβλίο «Η κλεμμένη ζωή ενός εύθυμου ανθρώπου» κυκλοφόρησε το 2012 από τις εκδόσεις Οσελότος.






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας για το κείμενο!