8 Οκτωβρίου 2013

Μικροδιήγημα - Ζήνων Πετράκης



Θυμάμαι την πρώτη ημέρα στη δουλειά, την πρώτη υπόθεση που ανέλαβα. Τα πράγματα στο γραφείο μου ήταν σε άτακτη σειρά και από το φαξ του συναδέλφου μου έβγαιναν ασταμάτητα έγγραφα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ. Πήρα το φάκελο και κλείστηκα στην τουαλέτα. Το αφεντικό είχε δώσει μία ακατόρθωτη προθεσμία και απαγορευόταν ρητά να μεταφέρω φακέλους πελατών στο σπίτι μου. Έμεινα μόνος να κοιτώ της φωτογραφίες του ατυχήματος και προσπάθησα να μεταφερθώ νοερά στο χώρο. Σκεφτόμουν το θύμα.. Τόσος κόπος, τόση φιλοδοξία, τόσο ύψος, τόση ταχύτητα . Συνήθως δεν σε νοιάζει η αιτία. Μόνο το αποτέλεσμα, οι ευθύνες, η  αποζημίωση, η αμοιβή..

Όλα όμως μου γεννούσαν σκέψεις. Ο νέος ο οποίος φερόταν ως υπαίτιος δεν οδηγούσε λιγότερο προσεκτικά από εκείνη σύμφωνα με τους παριστάμενους μάρτυρες και τον έλεγχο της σήμανσης. Κι αν κρίνει κανείς από την πορεία της ζωής της δεν ήταν άτομο επιπόλαιο. Αριστούχος ιατρικής και αθλήτρια! Αυτός πάλι για μέρες αγνοείται και αυτή είναι νεκρή με ένα παιδί πίσω της. Γιατί; Τόσο βιαστική; Τόσο απρόσεκτη; Δεν μπορώ να καταλάβω. Μοιάζει αυτή οι δύο να ήρθαν σε σύγκρουση κατά μέτωπο πάνω στη γέφυρα. Όμως όλα αυτά ήταν άχρηστα για την δική μου εργασία. Μάζεψα το φάκελο γρήγορα - γρήγορα, επέστρεψα στο γραφείο. Ευτυχώς ο συνάδελφός μου δεν ήταν ακόμα στο γραφείο. Έβαλα βιαστικά τον φάκελο στην τσάντα μου και βγήκα έξω. Είχα ήδη το όνομα του αστυνόμου που ασχολήθηκε με την υπόθεση από την πρώτη στιγμή. Υπήρχε κάτι που ήθελα να μάθω. Σήμερα σκέφτομαι το συναίσθημα αυτό της αυτό-ικανοποίησης, ότι έχω δίκιο. Να ψάξω κάτι βαθύτερα, κάτι απροσέγγιστο για τους άλλους και να υπερηφανευθώ ότι βλέπω αυτό που δεν βλέπουν. Ματαιοδοξία.

Είμαι εκεί να ανεβαίνω βιαστικά τα σκαλιά της Ασφάλειας. Μεταξύ των ορόφων με έπιασε η ανησυχία κι άρχισα να περιστρέφομαι γύρω από τον εαυτό μου. Τι να  έλεγα; Ότι αυτοί οι δύο σκηνοθέτησαν τη δολοφονία ενός εκ των δύο; Θα με πέρναγαν για τρελλό. Σαν να άκουγα: «Μήπως βλέπετε πολλές ταινίες τελευταία;». Κοίταξα τον εαυτό μου στο παράθυρο του κλιμακοστασίου κι αποφάσισα ότι η πρώτη μου προσέγγιση θα ήταν ότι ήρθα να μάθω αν έχουν προκύψει άλλα στοιχεία κι αν υπάρχει πιθανότητα να υπάρχουν κι άλλοι ύποπτοι. Ναι, έτσι καλύτερα. Ανέβηκα στα τυφλά την τελευταία σκάλα. Κι εκεί στο κεφαλόσκαλο είδα έναν τύπο αδιάφορο. Κοντό, υπερβολικά αδύνατο, νερουλό δέρμα, καστανά μάτια, αλλά όλα αυτά δεν τα παρατήρησα εκείνη τη στιγμή… Παρά μόνο ότι μου έφραζε το δρόμο. «Θέλετε κάτι;» του είπα τελικά. «Όχι αγαπητέ νεαρέ, εσύ θέλεις κάτι από εμένα. Αστυνόμος Πανδής» άκουσα την ξερή φωνή. Ήθελα να τρέξω και να φύγω. Έχασα το σενάριο μου. Σίγουρα δεν θα ήθελα να με ανακρίνει ποτέ αυτός. Δεν τον προσέχει κανείς τον τύπο και γι’ αυτό κάνει τους άλλους και υποφέρουν. «Μισό λεπτό. Δεν είμαι ανακρινόμενος» σκέφτηκα. Προσπάθησα να τον κοιτώ στα μάτια και είπα: «Κύριε αστυνόμε, όσο κι αν φαίνεται ασυνήθιστο, ήρθα να ρωτήσω αν έχουν ανακύψει νέα στοιχεία για την υπόθεση «Μαργαρίτη». Ξέρετε  δεν θα αναλάμβανα ποτέ αστική και ποινική ευθύνη για κανένα, αν δεν εκκαθαριστούν τα πραγματικά περιστατικά. Λοιπόν, υπάρχει άλλος ύποπτος για την υπόθεσή μας;» Με κοίταξε αμετακίνητος στη θέση του. Αμετακίνητα τα μάτια του. «Κανείς άλλος ύποπτος, εκτός και από το ίδιο το θύμα. Πράγμα που αν κρίνω από την ανησυχία σας, έχετε ήδη καταλάβει.  Αυτοκίνητο κλεμμένο κι ο οδηγός αγνοείται επίσης». Κάπως έτσι ξεκίνησε εκείνη η σταδιοδρομία μου...



Oνομάζομαι Ζήνων Πετράκης.

Καταγωγή έχω από τη Σκόπελο. Μεγάλωσα στον Πειραιά και σπούδασα στη Νομική Αθηνών. Τελικά με κέρδισε επαγγελματικά ο χώρος του τουρισμού και τα τελευταία χρόνια ζω κι εργάζομαι στο εξωτερικό. Άρχισα να γράφω με μοναδικό σκοπό να εκφραστώ και να επικοινωνήσω τις σκέψεις μου χωρίς προβολή και υπερβολή. Έτσι πριν δύο χρόνια δημιούργησα ένα ηλεκτρονικό χώρο  ενημέρωσης  πολιτικής και νομικής επικαιρότητας, το Zenon Gardens, όπου έχω δημοσιεύσει κείμενα φιλοσοφικού προβληματισμού και κάποια πρώτα ολοκληρωμένα ποιήματά μου. Μέσα από το γράψιμο προέκυψε μία ζεστή επαφή με ανθρώπους και μία γνώση αμφίδρομη. Όπως συνηθίζω να λέω τελευταία, ο κόσμος είναι κτισμένος από ευγενή υλικά κι ας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Αφήστε το σχόλιό σας για το κείμενο!